Rafał Stępień Wiersze

Baju - Baju

Baju- baju, baju - baju,
Snują myśli się po głowie.
Jedne duże, drugie małe,
Ale wszystkie bardzo śmiałe.

Dylu - dylu na badylu,
Ach wykąpał bym się w Nilu.
Albo nie - może w wannie,
Bo i tak będzie mi fajnie.

Hokus - pokus, hokus - pokus,
Zaczaruję swój świat wokół.
Raz od lewej, raz od prawej,
Wszystkie smutki swe zostawię.

I tak będę latał, fruwał,
Śmigał, brykał i pomykał,
Aż zostanę czystym światłem,
Bez ograniczeń, bez niepamięci.
Złączę się cały z tym z czego powstałem.

Jedna chwila

Dzisiaj wstałem razem ze słońcem
I wyszedłem przywitać się z chłodem.
Powietrze pachniało wczorajszym gorącem,
I piło z rosy świeżą wodę.
Chciałem zatrzymać te chwilę na dłużej,
Lecz przeleciał motyl o skrzydłach złotych.
Przywołał wiatr swoim trzepotem.
I cały świat wokół się zmienił.
Wschodzące słońce ożywiło świat cieni.

A jednak to dobrze, że każda chwila jest inna.
Dobrze, że każdy idzie swoją ścieżką,
Że w każdym sercu jakiś cel mieszka. 

O sobie

Nikt nie jest lepszym mną ode mnie
I na tym moja najlepszość polega.
Nikt nie zna mnie aż tak dogłębnie,
A moje życie - to mój kolega.

Sam dokonuję swoich wyborów
I sam sobie jestem drogowskazem.
Nie muszę słuchać dziwnych oratorów
I nic nie załatwisz ze mną rozkazem.

Ja się nie wtrącam i nie narzucam,
Swoich idei, wierzeń, pomysłów.
Ja się nie stawiam i nie wykłócam,
Bo wolność motorem jest umysłów.

Jestem wolnością, wolność jest we mnie,
Pełne me serce wielkiej mądrości.
Cieszę się z tego i korzystam chętnie,
Przy aprobacie mej niewinności.

Wiele doświadczeń, wiele decyzji,
Przez moje życie się przetoczyło.
Często burzliwych, lecz bez kolizji,
Wszystko się zawsze dobrze kończyło.

Ważna wypływa z tego nauka
I warto ją zapamiętać sobie.
Gdy człowiek ufa, tęskni i szuka,
Drogę w ciemności serce podpowie.

Bo zaufanie to jest potęga,
Wzmacnia, pociesza, dodaje otuchy
I jak nadziei zielona wstęga,
Pomaga przetrwać chwile zawieruchy.

I jeszcze rzecz ważna, co nie umiera,
I pozostawia po sobie jasność.
Ja sam decyduję i sam wybieram,
I biorę za to odpowiedzialność.

Piwonia

Czy widziałeś kiedyś piwonię?
Czy urzekła Cię woń jej?
Puszysty puchar delikatnych płatków,
Chłodnych w dotyku jak najdroższy jedwab.
Strzelista łodyga i soczyste liście,
To nieubłagalny, cudowny jej powab.
Przepiękna w słońcu, w deszczu zadumana,
Niewinnie rosą okrywa się z rana.
Spokojna w swym byciu, bez żadnych pretensji,
Potrafi korzystać z mądrości esencji.
Nie szuka, nie woła, wystarczy jej bycie,
I ludzkie twarze skąpane w zachwycie.

Tak sobie

Trochę sobie posiedzę, trochę sobie popatrzę,
Może sobie pogwizdam albo czymś innym zajmę.
Chwilę sobie podumam, zobaczę co grają w teatrze,
Pogadam ze swą wyobraźnią, znajdę dla duszy mej karmę.

Potem sobie poleżę, poczytam jakąś książkę,
Poturlam się po łące, poczuję zapach trawy.
Znajdę sobie w pobliżu cienką wierzbową gałązkę,
Nie zerwę lecz będę patrzył - taki będę ciekawy.

Potem sobie pobiegam i serce swoje usłyszę,
A gdy się zmęczę - usiądę i porozmawiam z życiem.
Trochę się zastanowię, posłucham jak słychać ciszę,
Przytulę psa i pooddycham mym teraźniejszym życiem.

A zanim zasnę przypomnę ja sobie,
Jak się pieściłem z mą ukochaną.
Sen mnie otuli i będę w niebie,
By jutro wrócić z rosą poranną.